Sommige mensen moeten gewoon geen auto hebben

15-05-2022 – Je zou op een bepaalde manier kunnen zeggen dat ik van auto’s houd. Maar dan bedoel ik vooral de uiterlijke schoonheid ervan. Ik houd van bepaalde karakteristieke oldtimers en heb daar ook een aantal van gehad. Toch mag ik wel zeggen dat ik het als een zegening ervaar dat ik sinds deze week weer autoloos ben. Niet dat er zoveel mis was met mijn auto’s, maar auto’s en ik zijn en blijven gewoon een ongelukkig huwelijk. Ik heb een hekel aan autorijden en zeker tegenwoordig kost het bezit en gebruik van een auto mij gewoon te veel geld en energie.

Mijn gemotoriseerde drama begon al met mijn rijbewijs halen. Ik was sowieso vrij laat begonnen met lessen. Maar lekker ging dat ook niet bepaald. Het gewicht, de paardenkrachten en de lompheid van auto’s zijn levensgevaarlijk in het verkeer en ik was daar van meet af aan van onder de indruk. Ik werd daar merkbaar zenuwachtig van.

Iedereen die een rijbewijs heeft weet dat zenuwen en autorijden vooral technisch ook niet samengaan. Je hebt een subtiele interactie tussen je beide voeten en rechterhand nodig om goed op te kunnen trekken, door te schakelen of bijvoorbeeld af te remmen in de versnelling. Als je zenuwachtig bent raak je die gedoceerde controle over je ledematen kwijt en lukt het gewoon niet meer. Hedendaagse auto’s zijn daar beter in, maar toen ik rijles had kwam dat allemaal nog heel precies. Ik moest jarenlang lessen en ben wel vijf keer gezakt voor mijn rijexamen, onder andere omdat de motor me telkens afsloeg. Maar uiteindelijk lukte het me om in 2003 mijn rijbewijs te halen.

Ik had op dat moment al twee auto’s. Is dat de verkeerde volgorde? Ja natuurlijk is dat de verkeerde volgorde. Maar soms krijg je een aanbieding die je niet kunt laten gaan.

Mijn eerste auto was een Volkswagen Transporter (T3) camperbus met originele Westfalia Joker inbouw. Het was sinds 1984 altijd de camper van ons gezin geweest. Tijdens mijn pubertijd hebben mijn ouders, broers en ik daarin heel Europa doorkruist. We noemden die camper de “File-soof” (een samenvoeging van de woorden ‘file’ en ‘filosoof’) Maar toen verhuisden mijn ouders eind jaren negentig naar New York. De camper konden ze niet meenemen dus werd die ons kids aangeboden. Ik wilde hem uiteraard wel en mocht hem voor het gigantische bedrag van één biertje overnemen. Tja, toen moest ik nog maar even rijles gaan nemen om er in te mogen rijden. Maar dat viel zoals gezegd dus tegen.

Sterker nog, tegen de tijd dat ik dat vervloekte rijbewijs eindelijk gehaald had was ook “Maartje” mijn eigendom geworden. Waarom ik deze gifgroene Deux Chevaux (beter bekend als ‘lelijke eend’) die naam had gegeven weet ik eigenlijk niet meer. Het was de oude auto van mijn broertje die een meer betrouwbare moderne auto wilde. Toen ik hoorde hoe weinig hij ervoor kreeg als inruil bij zijn nieuwe auto vond ik dat zonde. Ik beloofde dat bedrag er ook voor neer te leggen en zo had ik dus opeens twee auto’s en nog altijd geen rijbewijs. Het kan verkeren.

Toen ik mijn auto’s weer uit de schorsing wilde halen omdat ik nu een rijbewijs had overviel me een heldere ingeving: iemand met minimumloon moet niet de vaste lasten van twee auto’s willen dragen. De File-soof wilde ik niet weg doen, dus heb ik Maartje van de hand gedaan. Maartje is nog opgevoerd en als raceauto een nieuw leven begonnen heb ik begrepen.

De File-soof heeft nog wel vele jaren dienst gedaan als mijn auto. Maar een gelukkig huwelijk werd het nooit. Op wat korte perioden na -wanneer ik op het platteland woonde- werd hij eigenlijk amper gebruikt. Ik woonde en werkte in of nabij de binnenstad en parkeervergunningen en in de buurt parkeren was een dure en ingewikkelde hobby. Daarnaast heb ik het autorijden nooit echt in de vingers gekregen. Laten we zeggen dat er sinds kort het juiste gender op mijn rijbewijs staat; ik ben zo’n vrouw die niet achteruit kan inparkeren, dode hoeken niet overziet en (mede daardoor) onzeker is in het stadsverkeer.

Ook had ik natuurlijk helemaal geen auto nodig. Vijf jaar geleden heb ik dus het verstandige besluit genomen om de camper van de hand te doen. Iemand die onzeker rijdt moet niet in zo’n dragonder door de binnenstad willen manoeuvreren. Dat ene biertje dat ik er destijds voor betaald had bleek toen een goede investering te zijn geweest. Ik heb de camper – die inmiddels als oldtimer een gewild object voor liefhebbers was geworden – voor aanzienlijk meer dan een biertje van de hand kunnen doen. De File-soof werd vervolgens helemaal in retro stijl opgeknapt en wordt nu door liefhebbers met een retro-volkswagen-camper-verhuurbedrijf verhuurd.

Hoe kon ik dan zo stom zijn om toch weer een auto te nemen? Tja, dat was weer zo’n berucht onweerstaanbaar aanbod. Via een vriend van me kreeg ik gratis en voor niks een zwarte Suzuki Swift uit 2002 aangeboden. Hij was van zijn moeder geweest die inmiddels geen auto meer mocht rijden. Tja ik had eens gezegd dat als ik ooit weer een auto zou nemen dat ik dan precies zoiets zou willen. Klein, wendbaar (mijn eerste stuurbekrachtiging!), overzichtelijk, relatief krachtige motor en een ruime laadruimte. En deze was natuurlijk gegarandeerd van een oud vrouwtje geweest!

Zei ik nou een zwarte Suzuki Swift uit 2002? Die kennen we nog ergens van toch? Inderdaad die auto die in Apeldoorn op Koninginnedag 2009 dwars door het publiek probeerde de koninklijke familie omver te rijden was precies zo eentje. Mijn auto had de stunt-dubbel kunnen zijn. Geen deuk, kras of spoor meer van te bekennen haha. Ik noemde mijne dus de ‘Republikein’.

Ik gebruikte de Republikein na een enthousiaste start amper en al snel was hij voor mij meer een sta-in-de-weg. Ik had hem terug uitgeleend aan die vriend van wiens moeder ik hem had gekregen. We hebben het daar maar bij gelaten. De auto is overgeschreven en ik ben dus weer autoloos. Laten we hopen dat ik zo verstandig ben om dat zo te houden: sommige mensen moeten gewoon geen auto hebben. Het mag een wonder heten dat ik tot op de dag van vandaag overigens schadevrij gereden heb.