Betalen om je oude werk weer even te mogen doen

27-04-2022 – Je hoort wel eens van die verhalen van mensen die trots vertellen dat ze van hun hobby hun werk gemaakt hebben. Maar wat dacht je van het omgekeerde verhaal? Ooit gehoord van mensen die gaan betalen om hun oude werk nog eens te mogen doen? Ik heb het gedaan. Verslag van een voor mij opmerkelijk weekendje zeilen op tweemast klipper ‘Vriendschap’ met schipper Jeroen Valk.

Maar laten we bij het begin beginnen. Jaren geleden zat ik na een voetbalwedstrijd in mijn stamkroeg aan mijn favoriete bier. Een vriend van Aart en mij was mee geweest naar de wedstrijd en we zaten wat bij te kletsen. Ik had net verteld dat ik afscheid had moeten nemen van mijn laatste horecaproject. Hij vertelde dat het maar niet lukte om een geschikte zeilmatroos te vinden voor het komende seizoen. Jeroen is schipper op een zeilschip waarop hij voornamelijk het IJsselmeer en de Waddenzee bezeilt. Klanten zijn vooral jeugdgroepen, vaak Duitse scholieren. Maar goed, ik roep dus lachend uit “Hé, maar ik zit hier net te vertellen dat ik werkloos ben!”. Grap natuurlijk. Maar Jeroen neemt me heel serieus. Waarop ik hem uitleg dat het een grap was omdat ik helemaal niet kan zeilen. Hij wuift dat weg, “Ach zeilen is niet moeilijk, dat leer ik je wel. Maar serieus; hoe is je Duits?”. Verbaasd dat hij serieus blijft zet ik het gesprek voort in het Duits. Niet perfect natuurlijk, maar ik kan me in het Duits prima redden. Jeroen was dat met me eens en opeens had ik weer werk, als zeilmatroos. En ik kon niet eens zeilen. Het leven kan raar lopen.

Eerder dit jaar hoorde ik dat een aantal mensen die ik kende een groep bijeen zochten voor een zeilweekend. Ze hadden bij Jeroen die nog altijd zeilt al een weekend gereserveerd. Hoewel nu op een andere -maar vergelijkbare- boot. Of ik ook meega? “Wat bedoel je, om te betalen om mijn vroegere werk te gaan doen? Haha, zijn jullie gek geworden?” Maar het idee stond me toch aan. Ik kende niet de hele groep, maar het deel dat ik wel kende waren allemaal stuk voor stuk fijne mensen. De rest van de groep zou voor een belangrijk deel Duits zijn. Allemaal vrienden uit de alternatieve (muziek)scene.

Ik dacht er nog even over na maar besloot me toch aan te melden. Toen bleek de boot echter al volgeboekt, gelukkig kon ik via de wachtlijst alsnog aansluiten. Zelfs een lift naar de haven van Stavoren was alsnog te regelen.

Vooraf was ik behoorlijk zenuwachtig. Mijn autistische achtergrond maakt me sowieso wat huiverig voor groepsactiviteiten waar veel onbekenden bij zijn. Maar in dit geval was het ook nog de eerste keer dat ik als vrouw in een groep uit logeren ging. Semi-publiekelijk omkleden en toilet maken was nog wel een uitdaging voor mij zullen we maar zeggen.

Maar ik werd aangenaam overvallen door de warmte van deze groep. Eigenlijk meteen na aankomst aan boord voelde ik me op mijn gemak. Ik heb me de eerste avond geen moment meer ongemakkelijk gevoeld. Toen we later op de avond (of vroeger in de ochtend, het is maar hoe je de klok interpreteert) met een klein groepje overbleven, was daar niemand bij die ik de dag ervoor al kende. Nadat een van mijn nieuwe Duitse vriendinnen nog even een nachtontbijt voor ons had bereid heb ik nog een krappe twee uur kunnen slapen.

Ondanks de niet bepaald helpende nachtelijke voorbereiding heb ik vervolgens een heerlijk dagje gezeild. Het laatste stuk moesten we nog een flink aantal keer overstag om Lemmer te bereiken. Wat een machtig mooi fenomeen is op zo’n tweemaster met windkracht 5. Alleen die zwaardlieren waren toch een beetje te zwaar geworden voor de oude vrouw die ik nu ben. Ook mijn kapsel besloot met hulp van wind en spatwater een spontane bad-hair-day te krijgen. Ach, het hoort er bij.

Aangekomen in de haven van Lemmer zat ik met rood verbrand hoofd en afgebeuld lijf al snel aan de maaltijd. Dat werd mijn lijf toen even te veel. Mijn eerder vergeten medicatie en slaapgebrek zullen daar ook niet geholpen hebben. Ik herstelde echter snel maar bleef rustig aan doen. Het werd een mooi feestje aan boord, maar ikzelf lag voor twaalven al op bed. De tweede band was net begonnen, er zouden er nog meer volgen. Wel eens geprobeerd in te slapen terwijl er op minder dan zes meter een punkband live staat te spelen? Geloof me, als je moe genoeg bent lukt dat probleemloos.

De volgende ochtend, de laatste dag van ons tripje, voelde ik me weer helemaal fris. Na een wandeling door het dorp en later nog naar het strand voeren we de haven weer uit. Het weer was rustiger en de windrichting stond ons toe om een fraai ‘Zeeuws meisje’ te zetten, of zoals men in het Duits mooier zegt:’Schmetterling’ (betekent vlinder). Deze bijzondere setting waarbij het groot zeil over de andere kant staat dan de Fok is lang niet altijd mogelijk. Ik had me voorgenomen om vandaag weinig te doen en gewoon van het water, de wind en de zon te genieten. Maar verzet tegen zeilen is zinloos en voor ik het wist had ik de grootschoot geadopteerd. Maar bij het aantrekken heb ik er uiteraard hulp bij gehaald.

Terug in de haven alles weer opgeruimd en ingepakt. Nog snel even telefoonnummers uitwisselen met de anderen en dan op huis aan. Ook die reis verliep voorspoedig en thuisgekomen vond ik op mijn eigen boot de cavia’s in perfect verzorgde staat. Eind goed al goed.